Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ


...Γύρισε τις σελίδες του ημερολογίου αρκετά χρόνια πριν. Τόσο πίσω ως το σημείο εκείνο που μπορούσαν να φτάσουν και οι πιο ξεθωριασμένες αναμνήσεις..
Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τον πόνο.. Ψέματα..
Οι αναμνήσεις προκαλούν εικόνες, σκέψεις, μελαγχολία,……… ,και τη σκληρή συνειδητοποίηση ότι “ Ό,τι πέρασε… πέρασε ”. Και εδώ είναι που γεννιέται πάλι ο πόνος.
Ίδια μέρα. Ίδια ώρα. Αλλά 6 χρόνια μετά και ο χρόνος γιατρός διαψεύδεται.. Ο πόνος δεν έχει γιατρευτεί.
-«Και τώρα χρόνε..? Τώρα που βρίσκομαι στο 2004 και ακόμη πονώ; »
-«Βρίσκεσαι ΕΚΕΙ* μέσα από το ΤΩΡΑ. Σε συμβουλεύω να φύγεις και να επιστρέψεις στο πραγματικό ΕΔΩ. Αν θέλεις να ταξιδέψεις κάπου επέλεξε το άλλο ΕΚΕΙ.* Και έτσι ο πόνος θα σβήσει.»
-«Μιλάς γιατί δε ξέρεις, γιατί δε μπορείς να καταλάβεις. Γιατί εσύ όλο και πάντα φεύγεις. Και το κάνεις με δική σου επιλογή χωρίς να ρωτάς κανέναν.»
-«Κάνεις λάθος!»συνέχισε με ήρεμη, αλλά σταθερή φωνή. «Φεύγω γιατί αναγκάζομαι να το κάνω.. Γιατί η περίεργη και κυκλοθυμική κυρά μου, μου το επιβάλλει. Την υπηρετώ και της είμαι πιστός.»
-«Γιατί να είσαι πιστός σε κάποιον που σε αναγκάζει να τον υπηρετείς;»
-«Αυτή ήταν η συμφωνία μας από την αρχή.. Να την ακολουθώ πάντα.. Και αυτό κάνω.. Αλλά δεν το μετανιώνω, γιατί κάθε μέρα δίπλα της είναι διαφορετική. Και αν την κοιτάξεις κατάματα θα δεις ότι τελικά είναι όμορφη και συμπαθητική. Όσο και αν σε μπερδεύει με αυτά που προσπαθεί να σου πει.»
-«Ωραία αφού λοιπόν είναι τόσο σπουδαία η κυρά σου για ρώτησε την πώς μπορώ να γιατρέψω τον πόνο;»
-«Αυτό θα το κάνεις μόνη σου. Αν θέλεις να τη ρωτήσεις έλα να τη συναντήσεις.»
-«Και που μπορώ να τη βρω; Ποιο είναι το όνομά της;»
-«Τη λένε……….»
Ντριιιν! Ντριιιιν!
-«Ξύπνα ζωή μου! Χτύπησε το ξυπνητήρι.»
-«Ε? Τι?
 Τι ώρα?….. Τι μέρα είναι;»
-«Χα, χα! Τι μέρα είναι; Είναι ../../ του 2010 και είναι ώρα για δουλειά».
Σηκώνεται και κάθεται αγουροξυπνημένη στο κρεβάτι ψελλίζοντας κάτι.
-«Όχι εκεί.. Στο άλλο εκεί… Όχι εκεί, στο άλλο εκεί..
Αυτό είναι! Το ένα “εκεί” είναι το παρελθόν και το άλλο είναι το μέλλον.
Αυτό στο οποίο θα επιθυμούσαμε να είμαστε και αυτό στο οποίο πρέπει πάντα να προχωρούμε».
-«Αγάπη μου τι λες? Ξύπνησες ή ονειρεύεσαι όρθια?»την πειράζει.
-«Τίποτα αγάπη μου, τίποτα. Σημασία έχει ότι εσύ είσαι το πραγματικό εδώ στο τώρα… ελπίζω και στο “εκεί” για πάντα.»
Είχε ένα βλέμμα παραπονεμένο και απορημένο που την έκανε να σκάσει στα γέλια.
-«Δε χρειάζεται να τα καταλαβαίνεις όλα! Καλημέρα!» τον φίλησε στο μέτωπο και έτρεξε να ετοιμαστεί για τη δουλειά.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Οξύμωρη ζωή...

-Την ημέρα της Ανάστασης πεθαίνουν άνθρωποι?
(Είχα την ελπίδα ότι κάτι μαγικό σμβαίνει αυτή τη μέρα και κανείς δε φεύγει από τη ζωή.)
-Φυσικά και πεθαίνουν. Γιατί τι είναι αυτή η μέρα και να μην πεθαίνουν?
-Ε πώς? Είναι περίεργο αφού αυτή τη μερά υποτίθεται ότι όλοι οι νεκροί ζωντανεύουν, ανασταίνονται, γιατί οι ζωντανοί να πεθαίνουν?......
Να όπως και τα Χριστούγεννα είναι άδικο ο Χριστός να γεννιέται και άλλοι να χάνονται.
-Όλες τις μέρες πεθαίνει ο κόσμος....

Κάτι σκέψεις που μου κατεβαίνουν ώρες ώρες και που τολμώ το χαζό να ξεστομίζω, να συζητάω και να προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω.. Δε με έβρισαν φυσικά οι γονείς μου για τις παιδιάστικες (ούτε καν παιδικές) ρητορικές απορίες μου, χαμογέλασαν μόνο λίγο στο πρωτοάκουσμά τους και ως εκεί. Ούτε με ειρωνεύτηκαν, ούτε με αγνόησαν, απλά αρχίσαμε μια μίνι συζήτηση περί ζωής και θανάτου.

Λίγες μέρες πριν την Ανάσταση και ακόμη λιγότερες μετά την Ανάσταση μαθαίνω όλο δυσάρεστα. Αυτή τη φορά όχι για άνθρωπο, αλλά για ένα πανέμορφο, αλλά κυρίως αξιαγάπητο και χαδιάρικο λαμπραντόρ, την Ρ. Μα πώς αναρωτιέμαι πώς μπορούν και ρίχνουν φόλες. Είναι δολοφονία αυτό το πράγμα, αυτοί....(όχι δε θα πω άνθρωποι) αυτά τα.... όχι δε θα πω ούτε ζώα, γιατί αυτά είναι καλά....Αυτά τα άκαρδα υποκείμενα πρέπει να βαλούν στο μυαλό τους την εξής σκέψη: ότι για κάποιους ανθρώπους τα ζώα δεν είναι απλά κατοικίδια αλλά μέλη της οικογένειας και δεν έχει το δικαίωμα κανείς να τους προκαλεί πόνο και κυρίως να τους στερεί τη ζωή.

Έχω στην αγκαλιά μου των 2 μηνών και 8 ημερών κουτάβι μου, και ενώ εγώ το παρατηρώ καθώς κοιμάται και χαμογελώ, ενώ μπορώ και το χαιδεύω και κάθε τόσο καθώς κοιμάται να το φιλάω η φίλη μου εκεί μακριά στον Έβρο έχει λιώσει στο κλάμα και τον πόνο. Αρνείται να επιστρέψει εδώ στη Θεσσαλία γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμη να αντέξει το σπίτι χωρίς τη Ρ.

Και εδώ είναι που σκέφτομαι για ακόμη μια φορά πόσο οξύμωρη είναι η ζωή. Άλλοι να αποκτούν ένα νέο μέλος στην οικογένεια και άλλοι να χάνουν.... Έτσι είναι.. Οξύμωρη και ώρες ώρες τόσο μα τόσο κυνική...


Σκέφτηκα ότι σε πέριπτωση φόλας κάτι πρέπει να κάνει ο έμμεσα παθών, δηλαδή ο ιδιοκτήτης. Είναι έγκλημα και όπως ο βιασμός για παράδειγμα πρέπει να καταγγέλεται, το ίδιο και αυτό. Έψαξα στο internet και βρήκα αυτό:

Νόμος 1197 (1981) : <<όποιος σκοτώνει, κακοποιεί ή απειλεί ζώα που προστατεύονται από την ισχύουσα νομοθεσία ή τα εγκαταλείπει τιμωρείται σύμφωνα με το Άρθρο 8 του ποινικού κώδικα>>.

Νόμος 3617 (1992) : <<Κανείς δε μπορεί να υποβάλλει οποιοδήποτε ζώο, σε αναίτιο πόνο, αγωνία ή στρες. Κανείς δεν επιτρέπεται να εγκαταλείπει το κατοικίδιο του>>.

Η εφαρμογή αυτού του νόμου έχει ανατεθεί στο Υπουργείο Εσωτερικών (Δήμοι, Κοινότητες) και στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως (Αστυνομία). Μπορείτε λοιπόν να αναφέρετε οποιοδήποτε περιστατικό στον Δήμο και στην Αστυνομία της περιοχής. Δεν είστε υποχρεωμένοι να ξέρετε ποιος δηλητηρίασε τα ζώα. Κάντε μήνυση κατ’ αγνώστων. Τοξικολογική εξέταση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αποδεικτικό στοιχείο. Να επιμένετε επίσης να καταγραφή το γεγονός στο βιβλίο συμβάντων.

Εάν ξέρετε ποιος δηλητηρίασε τα ζώα μπορείτε να κινηθείτε δικαστικά. Οι αποδείξεις που χρειάζεστε είναι :
1) Ένας μάρτυρας
2) Όνομα και διεύθυνση του ατόμου που δηλητηρίασε τα ζώα
3) Τοξικολογική εξέταση – αναφορά του αιτίου του θανάτου, από το Τοξικολογικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εάν ζείτε εκτός Αθηνών ρωτείστε την Αστυνομία για το κοντινότερο νόμιμο Τοξικολογικό Εργαστήριο. Εάν έχουν χρησιμοποιηθεί τριμμένα γυαλιά, δείγμα από το στομάχι του ζώου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τοξικολογική εξέταση.


Βρήκα και τα συμπτώματα ενός δηλητηριασμένου ζώου, αλλά δε θέλω ούτε να τα γράψω, έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα ότι μπορεί να τα πάθει αυτά το κουτάβι μου και κάπως νιώθω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι ένα έγκλημα που σπάνια τιμωρείται αξίζει όμως η καταγγελία του. Αξίζει γιατί ίσως η ποινική τιμωρία στην Ελλάδα γίνει πιο αυστήρη, ίσως πάλι αποφύγουν οι εγκληματίες να δράσουν. Ίσως με αυτό τον τρόπο να αποκτήσουν τα ζώα στην Ελλάδα το σεβασμό και την προσοχή που τους αξίζει.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...


Και η κοπέλα απάντησε: "Ε φτάνει πια"...


"Οι αναμνήσεις είναι για να μας θυμίζουν το παρελθόν και όχι για να ζούμε το παρόν. Πρέπει κάποια στιγμή να απαλλάγουμε από αυτές και να ζήσουμε..Μιλάω για ζωή και όχι για επιβίωση..Να είσαι ανοιχτός σε νέα πράγματα, σε νέες παρέες, σε νέες εμπειρίες.. Να είσαι ανοιχτός στην καρδιά και να την αφήνεις να νιώσει.."

Την κοιτούσε σαν χάνος, όχι τόσο από αυτά που του έλεγε αλλά από τον τρόπο που του τα έλεγε..Τα μάτια της έβγαζαν ένα πάθος, μια λάμψη και μια αγανάκτηση συγχρόνως..Ήταν σαν να του άναβε το πράσινο φως να προχωρήσει στην επόμενη κίνηση..

Εκείνος δεν είπε τίποτα,τι μπορούσε να πεί άλλωστε..Καταλάβαινε εδώ και καιρό αρκετά πράγματα, αλλά του ήταν δύσκολο.Και για τους δύο ήταν περίεργο και δύσκολο..Είχε περάσει καιρός που είχαν βγει από μια σχέση τόσο δυνατή που πίστευαν ότι δε θα ξεπεράσουν ποτέ.Για εκείνη είχαν περάσει χρόνια, για αυτόν κάτι μήνες..Κι όμως οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα που ένιωθαν όταν τις έφερναν στο μυαλό τους είχαν στειχιώσει μέσα τους για τα καλά.

Κάπως όμως έπρεπε να ξεφύγουν από αυτά τα δεσμά του αποτυχημένου έρωτα του παρελθόντος..Και ίσως, ΙΣΩΣ η λύση πλέον να ήταν αυτοί οι ίδιοι, o ένας για τον άλλο..

Όχι για κάτι μεγάλο και σπουδαίο, απλά για μια νέα αρχή. Μια αρχή που θα σημείωνε τη δική της εξέλιξη..


Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

ΠΑΕΙ Ο........ Ο ........!!!!!


Ήθελα πριν φύγει το 2009 να αναρτήσω ακόμη ένα άρθρο μιας και έχω πολυυυυυύ καιρό να γράψω, αλλά το αμέλησα και έτσι δεν πρόλαβα...

Δεν πειράζει και του χρόνου εδώ θα είμαστε! Γι΄αυτό εύχομαι ΥΓΕΙΑ! Υγεία να έχουμε και όρεξη να γράφουμε..

Καλή χρονιά λοιπόν!!!

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

ΠΑΥΣΙΠΟΝΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ.....ΚΛΑΜΑ!

Το κλάμα με ανακουφίζει!!! Με αυτό νιώθω ότι εκτονώνομαι.. Στους δικούς μου ανθρώπους το έχω πει, όταν κλαίω να μην στεναχωριούνται αλλά να χαίρονται, να χαίρονται γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να τα βγάζω όλα από μέσα μου και να ηρεμώ....Δε φοβάμαι να αφήνω τα δάκρυα μου να κυλήσουν, υπάρχουν στιγμές που αυτό διαρκεί για πολύ..Τόσο που η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές με λυπάμαι και μετά με καλοπιάνω για να σταματήσω ή άλλες με μαλώνω και λέω αρκετά..
Όσο αλλόκοτο και αν ακουστεί σε κάποιον μετά από αυτό νιώθω δύναμη πολύ δύναμη και ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τα διάφορα που πιθανότατα μου συμβαίνουν ή δημιουργώ στη ζωή μου. Δε μου αρέσει όμως να κλαίω μπροστά σε άλλους (κυρίως μη κοντινά μου άτομα), σαν εγωϊστικό όν που τελικά είμαι, αυτό θα μου δημιουργούσε αμηχανία και αδυναμία..
Αυτό συμβαίνει και με τον σωματικό πόνο!!! Δεν μου αρέσει η χρήση του χημικού παυσίπονου, δε θέλω να χορηγώ στον οργανισμό μου χάπια, για να το κάνω πρέπει η κατάσταση να είναι πολύ σοβαρή και πραγματικά να μην αντέχω τον πόνο με κανένα άλλο τρόπο..Το κλάμα μετά από πολύωρο σωματικό πόνο λειτουργεί ως ανασταλτικό του πόνου..Επικεντρώνομαι σε αυτό και ύστερα κουράζομαι και κάπως έτσι μου περνάει ή νιώθω τη δύναμη να συνεχίσω να τον ανέχομαι..
Χα!Αν ήμουν κάποιος ξένος που δε με γνωρίζει και διάβαζα αυτά που γράφω θα έλεγα ότι αυτό το άτομο είναι τρελό με συμπτώματα κατάθλιψης...Αλλά επειδή με ξέρω δε με παρεξηγώ απλά αυτή τη στιγμή γράφω γράφω γιατί εδώ και ώρες πονάω συνεχόμενα από την εξαγωγή του φρονιμίτη μου, του πάνω αριστερά που υποτίθεται ότι πονάει λιγότερο από τους κάτω. .....Και αφού πέρασα τη φάση του κλάματος και της εκτόνωσης και αφού συνεχίζω να πονάω και να αρνούμαι να πάρω κανονικό παυσίπονο και αφού το στομάχι μου εδώ και ώρες με μπουκετίζει χωρίς να μπορώ να το ικανοποιήσω λόγω της μουδιασμένης και πρησμένης αρίστερής πλευράς του προσώπου μου ...Και επειδή δε μπορώ να βγω έξω, αφού δεν είμαι για να βλέπω κόσμο,γιατί ο πόνος μου βγάζει νεύρα και αφού μόλις και μετά βίας ανοιγοκλείνω το στόμα μου για να μιλήσω με κάποιον.. Και αφού κουράστηκα από τις άσκοπες σβούρες μέσα σε όλο το σπίτι και από την απομόνωση στο δωμάτιο ακούγοντάς μουσική και αφού κοιτάω το ρολόϊ και με πιάνει απελπισία που διανύω την 9η συνεχόμενη ώρα ανοχής πόνου και βαρεμάρας( από τις σπάνιες φορές που όχι μόνο λέω αλλά φωνάζω ΝΑΙ ΒΑΡΕΘΗΚΑ)...Και μετά από τόσα αφού (που διαβάζοντάς τα, εκνεύρισαν και εμένα ως αναγνώστη) καταλήγω στο ότι αυτή τη στιγμή απλά γράφω γιατί δε μου έχει μείνει τίποτα άλλο να κάνω για να με γεμίσω με λίγο όρεξη και ενδιαφέρον και να με αποσπάσω από τον πόνο. Είναι σαν να έχει χτυπήσει τις ορμόνες μου και να με έχει καταβάλει κυκλοθυμία συναισθημάτων..
......Και μέσα στις διάφορες σκέψεις που όλη μέρα περνούν από το μυαλό μου αναρωτιέμαι τι χειρότερο πόνο αντέχουν αυτοί με τις πιο δύσκολες περιπτώσεις φρονιμίτη, για να μην το παω παραπέρα σε άλλες αρρώστιες. Στη προηγούμενη εξαγωγή από ότι καταλαβαίνω τώρα τη γλίτωσα όχι απλά καλά, αλλά περίφημα, αυτή τη φορά όμως συμπονώ και νιώθω όλους τους φρονιμιτοπαθόντες!
......Θέλω να περάσει αυτή η μέρα...Να πέσω στο κρεβάτι, να με πάρει ο ύπνος και το πρωί να ξυπνήσω με λιγότερο πόνο και μούδιασμα και επιτέλους να φάωωωωωωωω ένα υπέροχο πρωϊνό..Θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα ότι όλα αυτά θα συμβούν αύριο!!

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ!?


Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί σχεδόν για τα πάντα. Αρκεί να ξεπεράσουμε το φόβο, το άγχος και τόσα άλλα ανθρώπινα συναισθήματα που μας κρατούν πίσω. Ό,τιδήποτε φαντάζει στο νου μας ακατόρθωτο γίνεται να επιτευχθεί. Είναι λίγα τα πράγματα που δε θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε ή να αλλάξουμε.
Δεν είναι βέβαια όσο απλό ακούγεται. Υπάρχουν κάποια στάδια που είναι πολύ σημαντικά` αυτό της θέλησης και το άλλο της προσπάθειας. Η θέληση είναι η αφετηρία, αν δεν υπάρχει αυτή δε μπορούμε να ξεκινήσουμε τίποτα. Η προσπάθεια είναι ολόκληρη η διαδρομή μέσα από την οποία σιγά- σιγά ξεπερνούμε τα διάφορα εμπόδια.
Βέβαια υπάρχει και ένας αστάθμητος παράγοντας, η ψυχολογία. Κάποιες στιγμές λειτουργεί ανασταλτικά και άλλες αντιστρόφως. Εξαρτάται από το πώς τη χτίζουμε κάθε φορά. Για να μη ξεφύγω από την αρχική μου σκέψη, αυτό που πιστεύω είναι ότι ο άνθρωπος δε γνωρίζει όλες τις δυνατότητες που έχει και δε θα τις μάθει πιθανότατα ποτέ αν κάποιες φορές δεν αναγκαστεί να φτάσει στα όρια του. Φυσικά, υπάρχουν και κατηγορίες ανθρώπων που ποτέ δε θα φτάσουν στα όριά τους ή αν τύχει και τα ξεπεράσουν δε θα αντέξουν.
Πάντως αξίζει η προσπάθεια να υπερνικήσουμε τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα που μας κρατούν στάσιμους ή ακόμη χειρότερα μας έλκουν προς τα πίσω. Ανεξάρτητα από το αν φτάσουμε ή όχι στο επιθυμητό αποτέλεσμα, τουλάχιστον έχουμε κάνει σίγουρα ένα βήμα προστά.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

ΣΚΙΑ!!!


Μπορεί να φυσούσε αρκετά, αλλά είχε τόσο ωραίο ήλιο που έκανε τη μέρα ιδανική για βόλτα.
...Σήκωσε το πόδι και το κατέβασε γρήγορα και με μια δόση δύναμης..
-Τι κάνεις; τη ρώτησε.
-Μόλις σε πάτησα.
-Τί; ξαναρωτάει.
-Μόλις σε πάτησα. Μόλις πάτησα τη σκιά σου.
Ο ήλιος ζωγράφιζε τις σκιές τους στο πεζοδρόμιο καθώς περπατούσαν..
-Γιατί; αναρωτήθηκε.
-Έτσι. Μπορώ να της κάνω ό, τι θέλω άφοβα. Δε θα πονέσει, ούτε θα αντιδράσει. Αν θέλω μπορώ να σκύψω και να τη φιλήσω.
.....Του φάνηκε χαζό!......
-Μα και εγώ;
-Εσύ τι;
-Είμαι εδώ! Με έχεις δίπλα σου.
-Ναι, αλλά αν φιλήσω εσένα υπάρχει κίνδυνος να θέλω να γίνεις δικός μου ή να θέλεις να με κάνεις δική σου. Ενώ, η σκιά σου μου δίνει ελευθερία. Μπορώ να της δώσω ό,τι θέλω χωρίς να με δεσμεύσει, χωρίς να επιδιώξει να με αλλάξει. Επίσης, δε μπορώ να την κάνω κτήμα μου, γιατί δε μπορώ να την πίασω, είναι άυλη.
-Ναι, αλλά η ίδια δε μπορεί να σου προσφέρει τίποτα.
-Μου προσφέρει τη χαρά του να δίνω χωρίς να περιμένω να πάρω! Αυτό το μοναδικό αίσθημα της ανιδιοτέλειας.
....Δεν ήταν σίγουρος ότι καταλάβαινε και πολλά από αυτά που του έλεγε...Ήταν βέβαιη ότι δεν καταλάβαινε για τί του μιλούσε (!!!) για αυτό και δε συνέχισε.